In 2019 was ik volop bezig met mijn Mindfulness opleiding en daarbij hoorde ook een 10 dagen retraite. Je mag dit opdelen in 2 keer 5 dagen. Vijf dagen in stilte leven. Voor iemand als ik die de hele dag druk bezig is, is een hele opgave. Ik keek er dan ook enorm tegenop.

Ik had me aangemeld voor de retraite in Maastricht bij de zusters onder de bogen. De zusters onder de bogen, een oud klooster, ligt achter de Sint Servaas Basiliek op het Vrijthof in Maastricht. Het is 30 kilometer van mijn dorp vandaan.

Met heel veel moed ben ik er naar toe gegaan. Het was 6 juli. Net 3 dagen nadat mijn eerste kleinzoon werd geboren. Ik heb toen nog getwijfeld of ik wel zou gaan. Volgens mij was ik gewoon iets aan het zoeken om niet te hoeven gaan. Echter mijn motivatie om categorie 1 voor mindfulness te halen was sterker dan een uitreden te zoeken om niet te gaan.

Toen ik daar binnen was, kwamen er herinneringen boven van toen ik naar de basisschool ging. Dat was ook in een klooster. Ik kreeg van nonnen en van jonkvrouwen les. Er waren toen geen leraren op school. De gemiddelde leeftijd van de leerkrachten was toen rond de 70. Ze moesten natuurlijk op een bepaald moment stoppen en toen ik van school ging waren er uiteindelijk toch 6 jonge leerkrachten waarvan twee leraren.

Ik kreeg een slaapkamer voor mij alleen. Op deze slaapkamer was er een douche, stond er een eenpersoons bed, een stoel en tafeltje. Een nonnenkamertje. Er waren hoge ramen die open konden. Geen televisie, geen radio, niets wat je kon afleiden. En dat was ook de boodschap toen we de retraite startten. Telefoons uit, niet tegen elkaar praten. Alleen mediteren, door de kloostertuin lopen en deelnemen aan de kerkdienst mocht. Het klooster doet nog dienst als bejaardenhuis voor nonnen en priesters.

De eerste twee dagen was afzien. Alles gaat door je hoofd, je blijft maar denken aan dit en aan dat. Een snelweg aan gedachten. Totdat… er plots geen gedachten meer zijn. Het lukte om me te focussen op mezelf, op elke stap die ik zette. Me op een stoel, kussen in de meditatieruimte te zetten en te blijven zitten en mijn ademhaling te volgen. Er was een ding dat me altijd uit mijn concentratie bracht en dat was de klok van de rode kerktoren tegenover het klooster. En ik ging die volgen, elke slag klonk weer anders, het geluid ging kwam steeds weer korter bij.

Zoals elk jaar speelt nu ook weer het Andre Rieu orkest op het Vrijthof. En toen ook. Ik had wel televisie en radio op mijn kamer. Het was zo warm dat ik de ramen ’s avonds open zette en dan klonken de klanken van het concert door tot op mijn kamertje. De eerste avond vond ik het interessant, het klonk gezellig. De mensen die klapten, lachten, meezongen. De tweede avond waren er weer dezelfde liedjes, klanken, de derde avond weer. Ik deed het raam niet meer open, het was zelfs irritant altijd ditzelfde gedoe. Ik was aan de stilte gewend.

En toch bleef ik nieuwsgierig naar het optreden van Andre Rieu. Niemand wilde in 2020 met me mee. En toen brak de corona tijd aan. Geen concert, geen retraite. Sinds 4 jaar ben ik vrijwilliger van het Rode Kruis. En tijdens dit concert staat het Rode Kruis daar om eerste hulp te verlenen mocht iemand onwel worden, of mensen met een rolstoel te vervoeren.  En enkele van mijn Rode Kruis collega’s hadden ook wel zin in om daar een dienst te draaien. En zo kwam het dat ik vorig jaar aan de andere kant middenin het spektakel zat.

Na deze retraite in Maastricht, heb ik ook nog eentje achter het beeldscherm online gevolgd. Nu creëer ik zelf ook zo’n stilte moment met een klankconcert en schenk dit aan anderen. Ik ben zelf nu wel weer toe aan enkele dagen stilte. Dit jaar kon ik echter helaas niet naar de retraite gaan, mijn moeder werd 85 toen de retraite was. Die is ook niet meer in Maastricht maar ietsjes verder weg. Volgend jaar, als er niets tussen komt ga ik wel weer de stilte opzoeken. En tot dan geef ik regelmatig klankconcerten met een meditatie vooraf.